Mövzuda Bir İsmarıc Var

[Bədil]

Əssələmu Aleykum. Allah sizi müvəffəq etsin. Sələfilərin məşhur şeyxi Favzanın təqdim edilən videodakı fətvası haqda rəyiniz nədir?

 

[Usuli]

Və aleykumussəlam. Favzanın sözlərinə münasibət bildirməklə yanaşı bu mövzuda müsəlmanlara doğru qərarlar verməyə yardımçı olacaq bəzi qaydalarada toxunmaq istərdim.

Favzanın bu fətvada dediyi “Suriyaya getmək caiz deyildir” sözləri iki əsasa dayanır:

1. Suriyada fitnədir.

2. Cihad olsaydı belə ora getmək üçün ana ata, və hökmdarın izni lazımdır.

 

Ümməti köməksiz qoyma yollarında ixtisaslaşmış saray təlxəyinin əsas olaraq zikr etdiyi şeylərin biri reallıqla, digəri şəriətlə əlaqəlidir.

Reallığa gəlincə, biz yazılarımızda dəfələrlə qeyd etmişik ki, bir şey haqqında danışmaq üçün ondan xəbərdar olmaq qaçınılmazdır. Həyatı boyu “məsçid-ev” marşrutundan kanara çıxmamış, önünə qoyulan xəritədə belə Suriyanın tapmaqdan aciz olan bu köstəbəyin, Suriya haqqında danışıb, orada fitnəmi, cihadmı olduğunu müəyyən etməsi qeyri mümkündür. Dolayısıyla belə birisi Suriya haqqında bir qərar verə bilməz. Verdiyi qərarda hər halda yalançıdır. Onun fitnə sözüylə nə qəsd etdiyi isə çox maraqlıdır... Adətən bu kəlimə müsəlmanların arasında çıxan savaşlar üçün istifadə edilir. Orada isə Allaha həmd olsun belə bir şey mövcud deyildir.

 

Gətirdiyi şəri əsasa gəlincə, öncəliklə hal hazırda cihad bütün dünya müsəlmanları üçün fərzul ayn hökmundədir. Fərzul ayn olan cihad üçün valideyn və hökmdar izni şərt deyildir. Xüsusəndə hökmdar, müsəlmanların məsləhətini düşünməyən, həyatı boyu kafirlərin kuklası olmuş bir kimsədirsə. Dediklərimin doğruluğuna əmin olmaq üçün, orta səviyyəli bir fiqh kitabına baxmaq yetərlidir.

Nəticə etibarıyla, Favzanın verdiyi qərar həm reallıq, həmdə şəri yöndən heç bir əsası olmayan yalan, Allaha, rəsuluna və müsəlmanlara xəyanətdir.

 

Toxunmaq istədiyim ikinci əsas, müsəlmanların belə tələlərə düşmə səbəbləri haqqındadır. Ümumiyyətlə aramızda yayğın olan çoxsaylı sindromlardan biri, isminin önünə “alləmə”, “şeyx” və bənzəri titullar düzülən hər kəsin həqiqətən alim zənn edilməsidir. Halbuki onların bir çoxu nəinki alim, adam belə deyillər...

İnsanlar onları alim zənn etmə nöqtəsində xəta etdikdən sonra, ikinci bir nöqtədədə xəta edirlər. Xətaya yol verdikləri ikinci nöqtə təqlid məsələsidir. Onlar təqlidin sərhədlərini müəyyən edə bilməməyin zərərini çəkirlər.

Əsl etibarıyla təqlid təqdir edilən bir şey deyildir. Sadəcə zərurətdə baş vurulan bir yoldur. Təqlid öz imkanlarımızın bitdiyi yerdə başlayar. Favzan günəşə yaşıl deyib deyə, günəşin sarı olduğunu gördüyü halda onun yaşıl olduğuna inanan kimsə muqallid yox, uzunqulaq adına layiqdir. Məsələlərin reallıq yönü hər kəsin özü tərəfindən müəyyən edilə biləcəyi bir şey olduğu üçün, bu nöqtədə təqlid, günəş məsələsində təqlid kimidir. Məsələn hər bir müsəlman qrup, öz nümayəndəsini Suriya göndərib, oradakı savaşın müsəlmanlarla-kafirlər, yoxsa müsəlmanlarla-müsəlmanlar arasında olduğunu müəyyən edə bilər. Əlindəki bu imkanlar varkən, dünya müsəlmanlarının halı barədə kor, kar və lal olan Favzanı təqlid edən kimsənin misalı öz gözünü bağlayıb, kor birindən onu doğru yolla aparmağı rica edən səfehin misalıdır.

Şəri yönə gəlincə mövzuların bir çox haqda, xüsusən cihad mövzusunda qədim rabbani alimlərin kitablarında təfsilatlı şəkildə mövcuddur. Eyni şəkildə sıradan müsəlmanlar belə fiqh kitablarını oxuyaraq Favzan kimilərin onları belə asanlıqla aldatmasına əngəl ola bilərlər.

 

Toxunmaq istədiyim digər bir məsələ daha vardır. Bu da bəzi müsəlmanların ikili standartlarıdır. Məsələn Rəşad Hümbətov və bənzəri cüvəllağılar “Suriyada fitnədir, getmək olmaz” dedikdə onları təhqir atəşinə tutan cihad tərafdarı müsəlmanlar, eyni sözlərin sahibi Favzan və ya başqa bir “alləmə” ləqəbli təlxək olduqda ağızlarına su alıb bu fətvaları görməməzlikdən gəlir və hətta utanmadan Favzan və müsəlmanların namusunu hərraca çıxarmış bənzəri kimsələrə hörmət bəslədiklərini deyirlər. Bu ikili standartı, Allah üçün sevib, onun üçün buğz etmə prinsipilə, səmimiyyətlə uzlaşdırmaq, mümkün deyil... Bu, Allahın Qurani Kərimdə yəhudiləri vəsf etdiyi bir davranışdır.